Het algoritme van Spotify biedt mij Gerard Joling aan, het algoritme van Twitter suggereert het account van Geert Wilders en Netflix wrijft me alweer een gewelddadige film onder de neus. Waar is de ‘Vind ik niet leuk’-knop? Of is het helemaal niet de bedoeling dat ik er zelf vat op heb? Is het stiekem de bedoeling dat ik gestuurd wordt door wie genoeg betaalt?
Het is het onzichtbare getouwtrek tussen wat de mensen zèlf willen en het belang van de merken, machtige bedrijven. Ze zetten hun ‘goede bedoelingen’, hun vredelievende wereldbeeld zonder honger, ze zetten hun schaapskleren diep weg in je hoofd via de zich steeds herhalende mantra’s van de reclame.